Μέρος Τρίτο Το όριο ανάμεσα στην βία και την επικοινωνία

Ας ορίσουμε λοιπόν σαν άνθρωποι την βία και την επικοινωνία για να τις ξεχωρίζουμε ανεπηρέαστα από κραυγές και δόγματα.
Αν ορίσουμε ως Πομπό και δέκτη τα όντα που αλληλεπιδρούν τότε θα όριζα πομπό εκείνον που έχει την δυνατότητα και δέκτη εκείνον που έχει την ανάγκη, άσχετα με το ποιος ξεκινά την αλληλεπίδραση επειδή αυτό που μας αφορά είναι ο χαρακτηρισμός της ως βίας ή επικοινωνίας ως αποτέλεσμα.
Ορίζουμε λοιπόν ως βία την αλληλεπίδραση εκείνη μετά το πέρας της οποίας ο δέκτης έχει λιγότερες επιλογές από όσες είχε πριν την έναρξη της αλληλεπίδρασης.
Αντιστοίχως, ορίζουμε ως επικοινωνία την αλληλεπίδραση εκείνη μετά το πέρας της οποίας ο δέκτης έχει περισσότερες επιλογές από όσες είχε πριν την έναρξη της αλληλεπίδρασης.
Ως αλληλεπίδραση θεωρείται το σύνολο της πράξης και όχι μέρος της διαρκείας της... πράγμα που σημαίνει ότι το "ισοζύγιο" των επιλογών για τον δέκτη το υπολογίζουμε στο τέλος της σχέσης του με τον Πομπό, είτε εφόσον τεκμηριώνεται σε διαλεκτικά ολοκληρωμένες ενότητες-πράξεις.
Ως επιλογή ορίζεται κάθε βαθμός ελευθερίας.
Σύμφωνα με τον ορισμό : Το να σου δείξει αυτός που γνωρίζει τον δρόμο πως θα φτάσεις εκεί που θες να πας ισοδυναμεί με αύξηση των βαθμών ελευθερίας σου επειδή σου επιτρέπει να επιλέξεις αν θα φτάσεις εκεί ή όχι, προσφέροντας σου την επίγνωση. Το να σου υποδείξει πως να φτάσεις στο γκρεμό γνωρίζοντας ότι πάς για να πέσεις, η να σου δώσει περίστροφο για να αυτοκτονήσεις, να συμμετάσχει δηλαδή στην πράξη βίας κατά του εαυτού σου η οποία θα σε στερήσει από όλες τις επιλογές, αποτελεί πράξη βίας έστω κι αν τελικά δεν πέσεις, ή δεν αυτοπυροβοληθείς. Το να σου υποδείξει τον λάθος δρόμο η το να σου φράξει τον δρόμο αποτελεί πράξη βίας επειδή και πάλι σου αφαιρεί επιλογές, εκτός αν αυτές οι επιλογές σου αφορούν αφαίρεση επιλογών από άλλους η τον εαυτό σου (αν σε εμποδίσει να κάνεις κακό στον εαυτό σου ή τους άλλους)
Όπως βλέπουμε η ολοκληρωμένη χρονικά και διαλεκτικά πράξη είναι προαπαιτούμενο για τον σωστό χαρακτηρισμό της ως πράξη βίας ή επικοινωνίας.
Αυτοί οι ορισμοί θεμελιώνουν μια καθαρά θεωρητική και αντικειμενική θεώρηση και αξιολόγηση της κοινωνικής λειτουργίας σε όποιο επίπεδο αναφοράς επιθυμούμε.
Αν το επιθυμούσαμε δε θα μπορούσαμε να δομήσουμε μια κοινωνική δικαιοσύνη πολύ πιο αντικειμενική στον προσδιορισμό (λειτουργικών) δικαιωμάτων και υποχρεώσεων για όλα τα μέλη της. και αυτή ακριβώς θα ήταν η επανάσταση-ιδεολόγημα με συγκεκριμένα ουσιαστικά και προσδιορισμένα κοινωνικά ζητούμενα, η οποία λείπει από τις σημερινές κοινωνικές εξεγέρσεις. Η επανάσταση απέναντι στην Βία. Αυτή θα ήταν η πλέον γόνιμη και χρήσιμη επανάσταση του ανθρωπίνου είδους, μέχρι σήμερα. Η επανάσταση που δεν περιχαρακώνεται σε πολιτικά σχήματα και επιδιώξεις αλλά προτείνει το εναλλακτικό που όλοι υπόσχονται αλλά κανείς δεν μπορεί να υλοποιήσει χωρίς την απαραίτητη φιλοσοφική θεμελίωση.
Τώρα που ορίσαμε με τρόπο τουλάχιστον φιλοσοφικά μετρήσιμο το σε τι διαφέρει η βία από την επικοινωνία και στο πόση βια η πόση επικοινωνία έχει υποστεί ένας άνθρωπος η ένα σύνολο από άλλους ανθρώπους άλλες ομάδες ή ακόμη και απο τον εαυτό του, μπορεί ο καθένας μας να κάνει τα ισοζύγια του (μαθηματικώς τα ολοκληρώματα του) και να αναλογιστεί...
Ο δάσκαλος που σε 1 χρόνο μαθήματος μας έριξε εκείνο το χαστούκι και μας ξύπνησε και πήρε μπροστά ο εγωϊσμός μας και γίναμε άνθρωποι με πολλές επιλογές, έπραξε βία;
Ο δάσκαλος που παραπονιέται για το μισθό και αφήνει τα παιδιά να αρμενίζουν απαίδευτα μετά από ένα χρόνο χαμένο τι ωφέλησε στις επιλογές τους και στα εφόδια τους στην ζωή;
Τον δάσκαλο ως παράδειγμα τον αναφέρω για λόγους παραστατικότητας επειδή :
1) Είναι η πρώτη μορφή κοινωνικής και συστημικής κρατικής ουσίας που συναντάμε
2) Η σχέση μας μαζί του ολοκληρώνεται σε καθορισμένο χρόνο
3) Ειχαμε όλοι κάμποσους δασκάλους για να συγκρίνουμε (και να κρίνουμε εκ νέου με βάση τους νέους ορισμούς).
Στην πραγματικότητα μπορούμε να κοιτάξουμε ολόκληρη την ζωή μας μέσα από το συγκεκριμένο θεωρητικό πρίσμα και να την χωρίσουμε σε ολοκληρωμένες ενότητες αλληλεπίδρασης Πράξεις στις οποίες είχαμε το ρόλο του Πομπού ή του δέκτη και να γράψουμε την προσωπική μας ιστορία αντικειμενικά... να υπολογίσουμε το ισοζύγιο μας. Πόση βία και πόση επικοινωνία δώσαμε πριν ζητήσουμε τα ρέστα από τους υπόλοιπους.

Ας αναλογιστεί ο καθένας την βία που υπέστη μέσα από τους παραπάνω ορισμούς μέχρι την επόμενη δημοσίευση όπου θα αναλύσουμε την διαλεκτική της βίας και την φιλοσοφική απώλεια της τρομοκρατίας, ως κρατικό μόρφωμα ιδεολόγημα και παρακρατικό λειτούργημα.

Το αδιέξοδο της τρομοκρατίας Μέρος 2 ή Ο λάμπρος φούντας και τα λοιπά κορόϊδα

Η πρώτη ερώτηση...
ποιος είναι ο τρομοκράτης;
Και τι έκανε στη ζωή του ο τρομοκράτης για να βγεί με ένα πιστόλι θυμωμένος ψάχνοντας στόχο αλλά και τι του έκαναν "οι άλλοι" "το βαθύ σύστημα" "εσύ" "εγώ" "ο αστός" "ο προδότης σύντροφος";
Τι είναι αυτό που σπρώχνει έναν άνθρωπο να μισήσει ότι τον ανέθρεψε να πάρει όπλο και να πράξει βία;
Ας μιλήσουμε λίγο για την βία...
Την βία την γνωρίσαμς όλοι μας από μικροί. Όταν ζεις σε ένα κοινωνικό σύνολο δεν μπορεί παρά να στριμωχτείς και να στριμώξεις να στηρίξεις και να στηριχτείς, να κάνεις φίλους και εχθρούς. Η μητέρα ο πατέρας, ο μεγάλος και μικρός αδελφόςμ ο δάσκαλος οι συμμαθητές ήταν όλοι εκεί κάθε στιγμή ταπείνωσης και θριάμβου, θεατές ή άκτορες ήταν όλοι εκεί. Είτε για να ρίξουν και αυτοί μια καρπαζά είτε για να επιτιμήσουν είτε για να μας απλώσουν το χέρι να σηκωθούμε.
Η βία ως υποκατάσταστο της επικοινωνίας ως εργαλείο οριοθέτησης χώρων που έχουν σημασία και αξία... την οποιαδήποτε αξία... Ο πρώτος δεσμός της αξίας δημιουργείται ακριβώς με αυτόν τον τρόπο όπου δεν πίπτει λόγος πίπτει ράβδος...
Κι αυτή είναι η φανερή πλευρά της βίας, μιας βίας που ασκείται από τα μέλη μιας κοινωνίας.
προς τα μέλη της προκειμένου να δημιουργηθούν σταθερές κοινωνικές δομές που απαιτούν οι χρονικές περίοδοι που διανύει, οι προκλήσεις και οι ευκαιρίες.
Υπάρχει όμως και μια άλλη μορφή βίας, μια παραλυτική μορφή... η αδιαφορία... σαν να βλέπεις κάποιον να πνίγεται και να μην απλώνεις χέρι αλλά να παρακολουθείς απαθής... σαν να σε έχουν βάλει σε μια τάξη να διδάξεις και εσύ απλά να κοιτάζεις τα παιδάκια βαριεστημένα να χαχανίζουν απαίδευτα. Η βία του να μην κάνεις την δουλειά σου, ΄ή να πράττεις τα αντίθετα... να σε βάζουν χωροφύλακα και να γίνεσαι έμπορας λευκής σαρκός... να σε βάζουνε παπά και να πειράζεις παιδάκια
Και δεν ξέρω ποιά είναι πιό μεταδοτική βία εκείνη του να υψώσεις σα δάσκαλος την φωνή και να ελέγξεις το τι διδάσκεται ένα παιδί. Να γίνεις δυσάρεστος... ή να τα αφήνεις στην τύχη τους και να το παίζεις μοντέρνος και ευχάριστος καλοπερασάκιας;
Και οι δυο μορφές βίας προκαλούν τραύματα. Ποιό τραύμα δυναμώνει και πιό χαράζει βαθύτερα είναι σχεδόν ξεκάθαρο.
Ποίό είναι λοιπόν το όριο ανάμεσα στην επικοινωνία και την βία;
Κα γιατί πρέπει να μας νοιάζει εμάς η συνάρτηση της έννοιας της επικοινωνίας με την βία;
Θυμήσου αναγνώστη... θυμήσου... μετά από κάθε τρομοκρατική πράξη (κοινώς βία) έρχεται η ώρα του παραληρήματος (κκοινώς προκήρυξη).
Αξίζει λοιπόν να λύσουμε το αίνιγμα αυτό ξεκινώντας από τα πιό βαθειά νερά του. Γιατί εκεί είναι η λύση και τα παραδείγματα του, σαν και αυτά που ανέφερα πρωτύτερα.
Ας ξεκινήσουμε λοιπόν το φιλοσοφικό μας περίπατο...
Ποίό είναι λοιπόν το όριο ανάμεσα στην επικοινωνία και την βία;
(συνεχίζεται... κείμενο σε εξέλιξη...)