Μέρος Τρίτο Το όριο ανάμεσα στην βία και την επικοινωνία

Ας ορίσουμε λοιπόν σαν άνθρωποι την βία και την επικοινωνία για να τις ξεχωρίζουμε ανεπηρέαστα από κραυγές και δόγματα.
Αν ορίσουμε ως Πομπό και δέκτη τα όντα που αλληλεπιδρούν τότε θα όριζα πομπό εκείνον που έχει την δυνατότητα και δέκτη εκείνον που έχει την ανάγκη, άσχετα με το ποιος ξεκινά την αλληλεπίδραση επειδή αυτό που μας αφορά είναι ο χαρακτηρισμός της ως βίας ή επικοινωνίας ως αποτέλεσμα.
Ορίζουμε λοιπόν ως βία την αλληλεπίδραση εκείνη μετά το πέρας της οποίας ο δέκτης έχει λιγότερες επιλογές από όσες είχε πριν την έναρξη της αλληλεπίδρασης.
Αντιστοίχως, ορίζουμε ως επικοινωνία την αλληλεπίδραση εκείνη μετά το πέρας της οποίας ο δέκτης έχει περισσότερες επιλογές από όσες είχε πριν την έναρξη της αλληλεπίδρασης.
Ως αλληλεπίδραση θεωρείται το σύνολο της πράξης και όχι μέρος της διαρκείας της... πράγμα που σημαίνει ότι το "ισοζύγιο" των επιλογών για τον δέκτη το υπολογίζουμε στο τέλος της σχέσης του με τον Πομπό, είτε εφόσον τεκμηριώνεται σε διαλεκτικά ολοκληρωμένες ενότητες-πράξεις.
Ως επιλογή ορίζεται κάθε βαθμός ελευθερίας.
Σύμφωνα με τον ορισμό : Το να σου δείξει αυτός που γνωρίζει τον δρόμο πως θα φτάσεις εκεί που θες να πας ισοδυναμεί με αύξηση των βαθμών ελευθερίας σου επειδή σου επιτρέπει να επιλέξεις αν θα φτάσεις εκεί ή όχι, προσφέροντας σου την επίγνωση. Το να σου υποδείξει πως να φτάσεις στο γκρεμό γνωρίζοντας ότι πάς για να πέσεις, η να σου δώσει περίστροφο για να αυτοκτονήσεις, να συμμετάσχει δηλαδή στην πράξη βίας κατά του εαυτού σου η οποία θα σε στερήσει από όλες τις επιλογές, αποτελεί πράξη βίας έστω κι αν τελικά δεν πέσεις, ή δεν αυτοπυροβοληθείς. Το να σου υποδείξει τον λάθος δρόμο η το να σου φράξει τον δρόμο αποτελεί πράξη βίας επειδή και πάλι σου αφαιρεί επιλογές, εκτός αν αυτές οι επιλογές σου αφορούν αφαίρεση επιλογών από άλλους η τον εαυτό σου (αν σε εμποδίσει να κάνεις κακό στον εαυτό σου ή τους άλλους)
Όπως βλέπουμε η ολοκληρωμένη χρονικά και διαλεκτικά πράξη είναι προαπαιτούμενο για τον σωστό χαρακτηρισμό της ως πράξη βίας ή επικοινωνίας.
Αυτοί οι ορισμοί θεμελιώνουν μια καθαρά θεωρητική και αντικειμενική θεώρηση και αξιολόγηση της κοινωνικής λειτουργίας σε όποιο επίπεδο αναφοράς επιθυμούμε.
Αν το επιθυμούσαμε δε θα μπορούσαμε να δομήσουμε μια κοινωνική δικαιοσύνη πολύ πιο αντικειμενική στον προσδιορισμό (λειτουργικών) δικαιωμάτων και υποχρεώσεων για όλα τα μέλη της. και αυτή ακριβώς θα ήταν η επανάσταση-ιδεολόγημα με συγκεκριμένα ουσιαστικά και προσδιορισμένα κοινωνικά ζητούμενα, η οποία λείπει από τις σημερινές κοινωνικές εξεγέρσεις. Η επανάσταση απέναντι στην Βία. Αυτή θα ήταν η πλέον γόνιμη και χρήσιμη επανάσταση του ανθρωπίνου είδους, μέχρι σήμερα. Η επανάσταση που δεν περιχαρακώνεται σε πολιτικά σχήματα και επιδιώξεις αλλά προτείνει το εναλλακτικό που όλοι υπόσχονται αλλά κανείς δεν μπορεί να υλοποιήσει χωρίς την απαραίτητη φιλοσοφική θεμελίωση.
Τώρα που ορίσαμε με τρόπο τουλάχιστον φιλοσοφικά μετρήσιμο το σε τι διαφέρει η βία από την επικοινωνία και στο πόση βια η πόση επικοινωνία έχει υποστεί ένας άνθρωπος η ένα σύνολο από άλλους ανθρώπους άλλες ομάδες ή ακόμη και απο τον εαυτό του, μπορεί ο καθένας μας να κάνει τα ισοζύγια του (μαθηματικώς τα ολοκληρώματα του) και να αναλογιστεί...
Ο δάσκαλος που σε 1 χρόνο μαθήματος μας έριξε εκείνο το χαστούκι και μας ξύπνησε και πήρε μπροστά ο εγωϊσμός μας και γίναμε άνθρωποι με πολλές επιλογές, έπραξε βία;
Ο δάσκαλος που παραπονιέται για το μισθό και αφήνει τα παιδιά να αρμενίζουν απαίδευτα μετά από ένα χρόνο χαμένο τι ωφέλησε στις επιλογές τους και στα εφόδια τους στην ζωή;
Τον δάσκαλο ως παράδειγμα τον αναφέρω για λόγους παραστατικότητας επειδή :
1) Είναι η πρώτη μορφή κοινωνικής και συστημικής κρατικής ουσίας που συναντάμε
2) Η σχέση μας μαζί του ολοκληρώνεται σε καθορισμένο χρόνο
3) Ειχαμε όλοι κάμποσους δασκάλους για να συγκρίνουμε (και να κρίνουμε εκ νέου με βάση τους νέους ορισμούς).
Στην πραγματικότητα μπορούμε να κοιτάξουμε ολόκληρη την ζωή μας μέσα από το συγκεκριμένο θεωρητικό πρίσμα και να την χωρίσουμε σε ολοκληρωμένες ενότητες αλληλεπίδρασης Πράξεις στις οποίες είχαμε το ρόλο του Πομπού ή του δέκτη και να γράψουμε την προσωπική μας ιστορία αντικειμενικά... να υπολογίσουμε το ισοζύγιο μας. Πόση βία και πόση επικοινωνία δώσαμε πριν ζητήσουμε τα ρέστα από τους υπόλοιπους.

Ας αναλογιστεί ο καθένας την βία που υπέστη μέσα από τους παραπάνω ορισμούς μέχρι την επόμενη δημοσίευση όπου θα αναλύσουμε την διαλεκτική της βίας και την φιλοσοφική απώλεια της τρομοκρατίας, ως κρατικό μόρφωμα ιδεολόγημα και παρακρατικό λειτούργημα.

Το αδιέξοδο της τρομοκρατίας Μέρος 2 ή Ο λάμπρος φούντας και τα λοιπά κορόϊδα

Η πρώτη ερώτηση...
ποιος είναι ο τρομοκράτης;
Και τι έκανε στη ζωή του ο τρομοκράτης για να βγεί με ένα πιστόλι θυμωμένος ψάχνοντας στόχο αλλά και τι του έκαναν "οι άλλοι" "το βαθύ σύστημα" "εσύ" "εγώ" "ο αστός" "ο προδότης σύντροφος";
Τι είναι αυτό που σπρώχνει έναν άνθρωπο να μισήσει ότι τον ανέθρεψε να πάρει όπλο και να πράξει βία;
Ας μιλήσουμε λίγο για την βία...
Την βία την γνωρίσαμς όλοι μας από μικροί. Όταν ζεις σε ένα κοινωνικό σύνολο δεν μπορεί παρά να στριμωχτείς και να στριμώξεις να στηρίξεις και να στηριχτείς, να κάνεις φίλους και εχθρούς. Η μητέρα ο πατέρας, ο μεγάλος και μικρός αδελφόςμ ο δάσκαλος οι συμμαθητές ήταν όλοι εκεί κάθε στιγμή ταπείνωσης και θριάμβου, θεατές ή άκτορες ήταν όλοι εκεί. Είτε για να ρίξουν και αυτοί μια καρπαζά είτε για να επιτιμήσουν είτε για να μας απλώσουν το χέρι να σηκωθούμε.
Η βία ως υποκατάσταστο της επικοινωνίας ως εργαλείο οριοθέτησης χώρων που έχουν σημασία και αξία... την οποιαδήποτε αξία... Ο πρώτος δεσμός της αξίας δημιουργείται ακριβώς με αυτόν τον τρόπο όπου δεν πίπτει λόγος πίπτει ράβδος...
Κι αυτή είναι η φανερή πλευρά της βίας, μιας βίας που ασκείται από τα μέλη μιας κοινωνίας.
προς τα μέλη της προκειμένου να δημιουργηθούν σταθερές κοινωνικές δομές που απαιτούν οι χρονικές περίοδοι που διανύει, οι προκλήσεις και οι ευκαιρίες.
Υπάρχει όμως και μια άλλη μορφή βίας, μια παραλυτική μορφή... η αδιαφορία... σαν να βλέπεις κάποιον να πνίγεται και να μην απλώνεις χέρι αλλά να παρακολουθείς απαθής... σαν να σε έχουν βάλει σε μια τάξη να διδάξεις και εσύ απλά να κοιτάζεις τα παιδάκια βαριεστημένα να χαχανίζουν απαίδευτα. Η βία του να μην κάνεις την δουλειά σου, ΄ή να πράττεις τα αντίθετα... να σε βάζουν χωροφύλακα και να γίνεσαι έμπορας λευκής σαρκός... να σε βάζουνε παπά και να πειράζεις παιδάκια
Και δεν ξέρω ποιά είναι πιό μεταδοτική βία εκείνη του να υψώσεις σα δάσκαλος την φωνή και να ελέγξεις το τι διδάσκεται ένα παιδί. Να γίνεις δυσάρεστος... ή να τα αφήνεις στην τύχη τους και να το παίζεις μοντέρνος και ευχάριστος καλοπερασάκιας;
Και οι δυο μορφές βίας προκαλούν τραύματα. Ποιό τραύμα δυναμώνει και πιό χαράζει βαθύτερα είναι σχεδόν ξεκάθαρο.
Ποίό είναι λοιπόν το όριο ανάμεσα στην επικοινωνία και την βία;
Κα γιατί πρέπει να μας νοιάζει εμάς η συνάρτηση της έννοιας της επικοινωνίας με την βία;
Θυμήσου αναγνώστη... θυμήσου... μετά από κάθε τρομοκρατική πράξη (κοινώς βία) έρχεται η ώρα του παραληρήματος (κκοινώς προκήρυξη).
Αξίζει λοιπόν να λύσουμε το αίνιγμα αυτό ξεκινώντας από τα πιό βαθειά νερά του. Γιατί εκεί είναι η λύση και τα παραδείγματα του, σαν και αυτά που ανέφερα πρωτύτερα.
Ας ξεκινήσουμε λοιπόν το φιλοσοφικό μας περίπατο...
Ποίό είναι λοιπόν το όριο ανάμεσα στην επικοινωνία και την βία;
(συνεχίζεται... κείμενο σε εξέλιξη...)

Το διαλεκτικό αδιέξοδο της τρομοκρατίας

Μέρος Πρώτο
Ήρωας τους ένας κάποιος λάμπρος φούντας το αλητοκλεφτρόνι πού 'πεσε λένε σαν γνήσιος αντάρτης πόλεων, (μπροστά στο ATM μιας τράπεζας (είχε πάει απαλλοτρίωση νάχει για το βραδυνό επαναστατικό μάζωμα (ένα κωλόμπαρο των εξαρχείων που σύχναζε ο άεργος και που τώρα τα κλαίει τα βερεσέδια του))). Αυτή η νέα γενιά αναρχικών είναι χρήσιμη σαν τον παπιοκράχτη για τον κυνηγό, εύπλαστη και ευλύγιστη σαν τον κλουβιο και την σουβλίτσα για το κήρυγμα του μπαρμπαμυτούση και διασκεδαστική σαν τον δυστυχή μπακαλόγατο τον Ζήκο που επαναστατεί στο αφεντικό που τον θρέφει και τον φαρμακώνει ταυτόχρονα.
Η βία έχει κάτι το ερωτικό... ο εκτελεστής-κυνηγός μια αύρα μυστηρίου... ο άνθρωπος ένα θηλαστικό που έχει μάθει να εκτιμά την ζωή μέσα από την επίγνωση της καθολικής δύναμης του θανάτου, τρομοκρατείται και παράλληλα έλκεται από όσους την ασκούν για όσο την ασκούν. Αυτή είναι και η ψυχολογική βάση του συνδρόμου της Στοκχόλμης... Η εφετζού τρομοκρατία βασίζεται σε αυτό, αλλά και το σύστημα επίσης...
και ίσως να ρωτήσεις...
Ποιά είναι αυτά τα κορόϊδα τηε εξουσίας που λειτουργούν ως κομπάρσοι του συστήματος;
Ποιά είναι τα φυτώρια της χαζαμάρας τους και πόσο δύσκολο είναι να τους εξαφανίσεις;
ποια είναι η επικινδυνότητα και ποιά η χρησιμότητα των διάφορων μορφών τρομοκρατίας για την λειτουργια (και τους λειτουργούς) ενός κοινωνικού συνόλου;
Υπάρχουν δίοδοι κλιμάκωσης της τρομοκρατικής βίας σε εξέγερση και της εξέγερσης σε επανάσταση;
Μπορεί ένας κουλός κουφός κουτσός με προβλήματα όρασης να διευθύνει ορχήστρα (έστω δημοτική);
Αυτά είναι τα χρήσιμα ερωτήματα που αποτελούν την ταφόπλακα της αναρχίας ως βιώσιμη πολιτική επιλογή και της τρομοκρατίας ως επαναστατική δράση.
Στο δεύτερο μέρος θα ασχοληθούμε φιλοσοφικά με τα παραπάνω ερωτήματα, γιατί απόψε αν και ποιητής, φιλόσοφος, μηχανικός, ειδήμων μαιευτήρ και τεχνικός αν και με την επανάσταση απέναντι μου να βογγά για να την ξεγεννήσω, θα σας το μολογήσω ολίγον τι γοητευμένος πως είμαι απλά ένας βλάξ ερωτευμένος...

Εμείς οι Έλληνες, λιγότερο έλληνες...

Έτσι μας βλέπουν μερικοί φίλοι Γερμανοί.
Κατά αυτούς τους μερικούς Γερμανούς είμαστε λέει ένα συνονθύλευμα από σλάβους, αλβανούς τούρκους και... τίποτε άλλο.
Τώρα που πέσαμε στην ανάγκη τους βγαίνουν τα ιδεολογικά τους φαρμάκια προκειμένου να αιτιολογήσουν πως θα αφήσουν την κοιτίδα του ευρωπαϊκού πολιτισμού έρμαιο στους λύκους της αγοράς.
Η Αρεία φυλή δεν μπορεί βλέπετε να υποφέρει ότι ο πολιτισμός τον οποίο ενστερνίστηκε και με την σοφία του οποίου έχει φτάσει στα άστρα η κοινωνία των αρείων, να έχει νόμιμους απογόνους και κληρονόμους. Έτσι οι Έλληνες παραμένουν ένα ιστορικό ασυνεχές... οι αρχαίοι έλληνες που αφανίστηκαν εξαφανίστηκαν ή... ίσως και να μετανάστευσαν στην Γερμανία για να μιλάνε γερμανικά και να φτιάχνουν μερσεντές και οι άλλοι... οι νέοι... που μένουν σε μια χώρα που την λένε ελλάδα (από σύμπτωση) μιλάνε ακόμη ελληνικά (αλλά και αυτό απο σύμπτωση...) ακόμη βγάζουν επιστήμονες διαπρεπείς (ι πάλι απο σύμπτωσ)η γιατί αυτοί που ζουν στην ελλάδα τώρα κατά τους κύριους γερμανούς, δεν είναι έλληνες... είναι τούρκοι και αλβανοί και σέρβοι και βαλκάνιοι που μάθανε ελληνικά...
Από ποιόν τα μάθανε τα ελληνικά; Να ένα ερώτημα...
Και απαντά ο Άρειος γερμανός : Από ακάθαρτους Έλληνες. μπάσταρδους...
Προσέξατε την λεπτή πινελιά του ναζισμού;
Αυτή η καθαρότητα της φυλής των Αρείων επανέρχεται ως μονήρης ιδέα στα κεφάλια των σύγχρονων Γερμανών.
Κρυφίως ο ναζισμός, το αυγό του φιδιού, επέζησε πίσω από τα κροκοδείλια δάκρυα για το σφάλμα του φασισμού που έφτασε την γερμανία και την ευρώπη εκεί που την έφτασε.
Και είναι αυτή η ΄γερμανία που τώρα ενωμένη και δυνατή προσβάλλει αυτό που δεν τόλμησε να προσβάλλει ούτε ο ίδιος ο Χίτλερ κ. μέρκελ... (πολύ μικρή πολιτικάντισα).
Σαν τον οφειλέτη που χαίρεται την κατάντια αυτού στον οποίο χρωστά η Γερμανία λοιδορεί ένα λαό που αντιστάθηκε γενναία στο ναζισμό που υφέρπει ακόμη και σήμερα μέσα σε κάθε δήθεν μετανοημένο γερμανό.
Η ιδέα ότι οι παραγωγικοί γερμανοί είναι καθαροί και όλοι οι άλλοι λαοί, ακάθαρτα φύλα.
Πόσους ακάθαρτους λαούς πρέπει να φουρνίσετε αγαπητοί γερμανοί για να καταλάβετε πόσο επικίνδυνοι έχετε γίνει για την Ευρώπη όλων των υπολοίπων ημών;
Η ατμομηχανή της Ευρώπης έχει γελοίο μηχανοδηγό... άρειο και καθαρό... μα στην ψυχή ακόμη η βρώμα και το κάρβουνο από τόσα εγκλήματα... δε βγαίνει με τίποτα.

Zubatovshchina

Γέμισε η αθήνα προβοκάτορες. Ο αστυνομικός σοσιαλισμός στο απόγειο του ξεχνά ένα πράγμα... Η αποσταθεροποίηση των αποσταθεροποιητών δεν σταθεροποιεί ένα ασταθές σύστημα... απλά κάνει θεαματικότερη την πτώση του. Αλλά η μπατσαρία κοιμάται ανενόχλητη, επαναλαμβάνοντας τα κρίσιμα λάθη του Sergey Vasilievich Zubatov.
Η διαλεκτική της κατάστασης προμηνύει θύματα...

Αντίο Τάσσο

"Λυπάμαι, αλλά εγώ παρέλαβα κράτος διεθνώς αναγνωρισμένο και κατοχυρωμένο και δεν θα παραδώσω κοινότητα..."

Περί Τρέλλας

Το χρήσιμο με την τρέλλα είναι ότι σε μαθαίνει να ξεχωρίζεις την αλήθεια από την πραγματικότητα...
Η αλήθεια είναι η δομημένη ή αδόμητη εσωτερική αντίληψη της πραγματικότητας. Η πραγματικότητα απλά συνοψίζεται στις μετρήσεις που γίνονται με κοινά αποδεκτές επιστημονικές μεθόδους, όργανα και πειραματικές διατάξεις.
Το επικίνδυνο με την αδόμητη τρέλλα είναι ότι σε βάζει στον πειρασμό να πάψεις όχι μόνο να επικοινωνείς με όσους προσπαθούν να σου επιβάλλουν τις δικές τους αλήθειες αλλά και να αγνοείς τίς "κοινά αποδεκτές" και αυτονόητες πραγματικότητες...
Το επικίνδυνο με την δομημένη τρέλλα είναι ότι τελικά αργά ή γρήγορα σε βάζει και στον πειρασμό να μεταλαμπαδεύσεις την τρέλλα σου και στους υπόλοιπους μισότρελλους.