Το διαλεκτικό αδιέξοδο της τρομοκρατίας

Μέρος Πρώτο
Ήρωας τους ένας κάποιος λάμπρος φούντας το αλητοκλεφτρόνι πού 'πεσε λένε σαν γνήσιος αντάρτης πόλεων, (μπροστά στο ATM μιας τράπεζας (είχε πάει απαλλοτρίωση νάχει για το βραδυνό επαναστατικό μάζωμα (ένα κωλόμπαρο των εξαρχείων που σύχναζε ο άεργος και που τώρα τα κλαίει τα βερεσέδια του))). Αυτή η νέα γενιά αναρχικών είναι χρήσιμη σαν τον παπιοκράχτη για τον κυνηγό, εύπλαστη και ευλύγιστη σαν τον κλουβιο και την σουβλίτσα για το κήρυγμα του μπαρμπαμυτούση και διασκεδαστική σαν τον δυστυχή μπακαλόγατο τον Ζήκο που επαναστατεί στο αφεντικό που τον θρέφει και τον φαρμακώνει ταυτόχρονα.
Η βία έχει κάτι το ερωτικό... ο εκτελεστής-κυνηγός μια αύρα μυστηρίου... ο άνθρωπος ένα θηλαστικό που έχει μάθει να εκτιμά την ζωή μέσα από την επίγνωση της καθολικής δύναμης του θανάτου, τρομοκρατείται και παράλληλα έλκεται από όσους την ασκούν για όσο την ασκούν. Αυτή είναι και η ψυχολογική βάση του συνδρόμου της Στοκχόλμης... Η εφετζού τρομοκρατία βασίζεται σε αυτό, αλλά και το σύστημα επίσης...
και ίσως να ρωτήσεις...
Ποιά είναι αυτά τα κορόϊδα τηε εξουσίας που λειτουργούν ως κομπάρσοι του συστήματος;
Ποιά είναι τα φυτώρια της χαζαμάρας τους και πόσο δύσκολο είναι να τους εξαφανίσεις;
ποια είναι η επικινδυνότητα και ποιά η χρησιμότητα των διάφορων μορφών τρομοκρατίας για την λειτουργια (και τους λειτουργούς) ενός κοινωνικού συνόλου;
Υπάρχουν δίοδοι κλιμάκωσης της τρομοκρατικής βίας σε εξέγερση και της εξέγερσης σε επανάσταση;
Μπορεί ένας κουλός κουφός κουτσός με προβλήματα όρασης να διευθύνει ορχήστρα (έστω δημοτική);
Αυτά είναι τα χρήσιμα ερωτήματα που αποτελούν την ταφόπλακα της αναρχίας ως βιώσιμη πολιτική επιλογή και της τρομοκρατίας ως επαναστατική δράση.
Στο δεύτερο μέρος θα ασχοληθούμε φιλοσοφικά με τα παραπάνω ερωτήματα, γιατί απόψε αν και ποιητής, φιλόσοφος, μηχανικός, ειδήμων μαιευτήρ και τεχνικός αν και με την επανάσταση απέναντι μου να βογγά για να την ξεγεννήσω, θα σας το μολογήσω ολίγον τι γοητευμένος πως είμαι απλά ένας βλάξ ερωτευμένος...